دومین دختری که عاشقش شدم چشمای درشتی داشت وسطای کوچه دیدمش خودمو رسوندم کنارش و آهسته زیر لبی گفتم : دوستت دارم

سرش  و چرخوند و نگام کرد نه فقط اون که همه کوچه حتی باجه زرد تلفن ، مشتری های سلمانی با ریش های کفی نیمه تراشیده و زن های چادری و زنبیل قرمز به دست صف نان ..

انگار یکی دکمه توقف دنیا رو زده بود ...صدای خودم توی سرم میپیچید که  دوستت دارم ... یک آن چادر گلی از سرش سر خورد روی شانه و زیر لاله گوش و

به کرک های  بوری که انگار از کمرش راه گرفته و دویده بود توی گردنش .. آب دهنمو  قورت دادم .. نگاهم چرخید توی چشم  های سیاهش که سیاه سیاه

هم نبود .انگار قهوه ای بود .. قهوه ای سوخته .. لباش نه باز باز بود نه بسته بسته

انگار میخواست چیزی بگه ... نه انگار مرز باریک سرخی بود میان خوف و رجا ... چادرشو سر کشید و رفت تو باجه تلفن زرد رنگ ...

رفتم کنار باجه تلفن و کنار ش وایستادم گوشی سیاه تلفن را برداشت و گذاشت گوشش و انگار داره با یکی صحبت میکنه گفت ..خونتون تلفن دارین ؟؟ گفتم نه ..

گفت : پس چکار کنیم ؟؟؟ چه کار باید میکردیم .. دلم ریخت ..گفتم فردا ساعت سه بیا همینجا ... گوشی را گذاشت و دوید بیرون .. و رفت

رفتم توی باجه گوشی را برداشتم ... الکی سکه انداختم و شماره گرفتم و جای لبهایش را بوسیدم .. رد نفساش هنوز روی گوشی بود ...

فردا و فردا ها همان ساعت رفتم همان جا کیوسک زرد تلفن عمومی میعادگاه ما شده بود ...اون میرفت توی کیوسک و مثلن با گوشی حرف میزد و منم

پشت قاب های مربعی زرد باجه که شیشه نداشت ..درهمین حد .. عشق ما شکل گرفته بود و شبها و روزام به یادش میگذشت ...

سالها گذشت ...

دیروز اتفاقی از همون محله قدیمی رد میشدم ... دیدم باجه هنوز اونجاست ..زنگ زده و رنگ پریده  و قراضه .. تلفن هم  نداشت .. رفتم تو .. لای فحش ها و شماره ها و یادگاریها.. دنبال دست خطش گشتم

هنوز همونجا بود ... با نوک کلیدش کنده بود دوستت دارم مرتضی  .. خوب یادمه که بعدش چند باری دهنی گوشی را بوسید و لب من خیس شد !!!

آخرای آذرماه بود و باد پوره  های برف و میریخت توی یقه ام ....

مرتضی برزگر

......................................................

غ . ن : من و عشق و دل دیوانه بساطی داریم .......  عقل هی فلسفه میبافد و ما میخندیم ...!!!